Układy mikroprocesorowe składają się z wielu połączonych układów takich jak jednostka arytmetyczno logiczna czy pamięci. Do komunikacji między tymi układami służą trzy magistrale: danych, adresowa i sterująca. Niezależnie, czy są to magistrale wyprowadzone na zewnątrz układu, czy zamknięte tylko wewnątrz struktury krzemowej, ich rola i metoda działania jest dokładnie taka sama.

Magistrala adresowa podczas komunikacji określa adres komórki pamięci do której potrzebny jest dostęp. Zależnie do szerokości (ilości linii sygnałowych) możemy mieć dostęp do mniejszej lub większej ilości pamięci. Dla przykładu, jeżeli mielibyśmy 2 linie adresowe to możemy dostać się do 4 komórek pamięci (2²), a jeżeli mamy ich już 40, to możemy korzystać z 1 tera danych. Tak więc im więcej tym lepiej.

Magistrala danych służy do przesyłu informacji na których pracuje procesor. Są te te dane użytkowe. Im magistrala będzie szersza (miała więcej bitów), tym morze przesyłać więcej danych w tym samym czasie.

Magistrala sterująca jest pomocnicza i służy do określania w jakim kierunku mają się poruszać dane, oraz aktywować urządzenia do komunikacji. Zbudowana jest z trzech lini:

• Read (R) – mówi urządzenią, że procesor chce odbierać dane.
• Write (W) – daje sygnał, że procesor będzie nadawał
• Enagle (E)  – służy do aktywacji urządzenia, może występować więcej linii tego typu, na przykład dla każdego urządzenia osobno. Przeważnie aktywowana jest przez dekoder adresu, a nie bezpośrednio przez kontroler.

Nazwy stosowane w magistrali sterującej mogą przyjmować lekko odmienną formę, jednak ich funkcje nie ulegają zmianie. Producenci sprzętu lubią sobie zmienić coś pod siebie, ale przeważnie i tak nazwa określa intuicyjnie do czego służy konkretna linia.